GUCIO http://jamniki.eadopcje.org/psiak/807

Podziękowanie Jamnika Gucia

Witam wszystkich odwiedzających moją stronę. Obecnie mam na imię Gucio, jestem jamnikopodobny, trochę z jamnika i baseta, ale ta mieszanka nie pozbawia mnie uroku. Nie pamiętam mojego poprzedniego domu, czy byłem kochany, przywędrowałem na osiedle Gołębiów w Radomiu, szukając kochającego człowieka. Długo to trwało, moje losy były różne, jedni głaskali, dawali coś do miseczki, inni prześladowali i kopali. To ujemnie odbiło się na moim zdrowiu, przestałem chodzić. Jednak znaleźli się ludzie, którzy mi pomogli i ja mimo wszystko wróciłem do sprawności i życia. Następnie zaczęto szukać dla mnie ciepłego, szczęśliwego domu, gdzie byłbym kochany, gdzie zapewniono by mi szczęście, przytulanki i ciepełko, którego tak bardzo pragnąłem.



Spotkałem wielu bardzo wspaniałych ludzi, którym chciałbym podziękować za wielkie serce i pomoc, jednak nie powinno się tracić nadziei i warto żyć.



Ubóstwiam P. Kate, która zabierała mnie z Wrzosowa i mimo moich powarkiwań zawiozła do Warszawy, osoba kochająca psiaki niosąc im nadzieję.

Przebywałem u P. Marleny chwilowej mojej opiekunki, obdzieliła mnie ciepłem jakiego oczekiwałem, Pani Magdzie, która umieszczała ciągle informacje o moich, losach.
Paniom z "SOS dla jamników", Dorocie i Agnieszce, które interesowały się moimi losami, robiły ogłoszenia, napisały piękny wiersz o „Gustawie”, żegnały mnie, gdy wyjeżdżałem do mojego domu, P. Agnieszce ze Szczecina, która również zaoferowała mi dom tymczasowy, dodając otuchy ludziom działającym w moim imieniu, wielkie dzięki po psiemu: spoglądając w oczy, swoimi, kochającymi ślepiami, merdając ogonkiem i darząc ich ogromnym zaufaniem, powodzenia i osiągnięć w ratowaniu psich istnień.

ZAKŁADAM FAN CLUB GUCIA, chcąc pomagać innym psiakom i dodając im otuchy, że wszystko przed nimi, że wszystko jest możliwe.

p.s. A JA JUŻ W KOCHAJĄCYM DOMKU, dzięki wszystkim, biorącym udział w poszukiwaniu dla mnie domu oraz Ani z Radomia.

od red.: link do strony podamy 
FAN CLUB GUCIA

Dodane przez: isadora

PILNIE POSZUKUJEMY doświadczonego domu tymczasowego dla mikro suni, mix jamnika (Ostrów Wlkp). Ruda żyła dziko w lasku blisko jednego z ostrowskich osiedli. Tam miała swoją norę, żywiła się tym co ludzie wyrzucali. Zachowywała się jak dzikie zwierze, chwytała np kawałek chleba leżący przy koszu i na niskich łapach biegła w las, oglądając się co chwilę za siebie czy ktoś za nią nie idzie. W tej norze urodziła szczeniaki. Wtedy udało się ją złapać i zawieźć do schroniska razem ze szczeniakami. W schronisku odchowała szczeniaki, mimo wszystko cały czas nie była w pełni oswojona. Dawała się pogłaskać, ale nie dawało jej to przyjemności. Pech chciał, że podczas jednego ze spacerów wywinęła się z szelek jednej z wolontariuszek i uciekła. Na szczęście trzymała się cały czas blisko schroniska. Pracownicy schroniska wystawili jej nawet budę przy budynku i faktycznie suczka w nocy tam spała, dostawała też jeść. Jednak gdy tylko ktoś się zbliżał uciekała w pole. Zawsze mnie witała szczekaniem gdy szłam do schroniska, nawet podbiegała, ale tylko na odległość 2-3 metrów, potem znowu uciekała.

Szczęście chciało, że pewnego dnia gdy w schronisku było dużo wolontariuszy suczka wbiegła na teren schroniska. Część wolontariuszy zabezpieczyła wszystkie możliwe drogi ucieczki a część razem z pracownicą otoczyła suczkę i udało się ją złapać. Teraz biedna sunia siedzi w kennel klatce i jest wypuszczana tylko na korytarz szpitalika w obecności pracownicy żeby tylko nie uciekła. O spacerach póki co nie ma mowy. W schronisku nie chcą powtórki tymbardziej, że idzie zima.

Suczka jest naprawdę mikro, coś jak miniaturowy jamnik tylko na pinczerowych łapkach.

A to zdjęcie z czasów jak miała szczeniaki

 

Kontakt: jamniki@eadopcje.org

Dodane przez: isadora

Relacja Kasi ze schroniska w Radomiu

Opowiem Wam historię Oli i Boryska..
Dzisiaj rano do schroniska w Radomiu przyszła kobieta z 9-letnią dziewczynką i kundelkiem jakich niemało u nas, Borysem. Piesek został od nas adoptowany 1,5 roku temu.

Dziewczynka zanosiła się od płaczu.



Na pytanie – „Ola czemu płaczesz?” odpowiedziała – „Proszę nie zabierać mi mojego jedynego przyjaciela.”

 

Myślałam, że udusi mnie coś w gardle. Wiele przeżyliśmy tragedii w schronisku, ale z taką spotkałam się pierwszy raz. Olę od 4 lat wychowuje dziadek. Dla Niej wziął kiedyś Borysa, żeby miała kogo kochać. Oleńka oprócz psa, który Ją bardzo kocha i Dziadziusia nie ma nikogo. Dziadek leży w szpitalu w ciężkim stanie. Matki nigdy nie było, a ojciec wyjechał i ułożył sobie życie, w którym nie ma miejsca dla Oli. Jest gdzieś babcia, ale nie znosi zwierząt (tak powiedziała nam Ola). Tata może Ją zabierze, ale bez PSA. Jakieś ciotki chcą Małą oddać do domu dziecka.



Nie potrafię tego wszystkiego zrozumieć. Ile ta biedna Ola musi przejść, a wraz z nią Borys. Żebyście widzieli, Ola nawet na chwilę nie puściła smyczy, żeby tylko nikt nie zabrał Jej Boryska. Długo rozmawialiśmy, a pani, z którą była dziewczynka jest sąsiadką. To Ona zajęła się sierotami – Olą i Borysem. Z dziadkiem jest źle. Nie wiadomo co dalej będzie z Olą. Stąd decyzja, że Borys musi wrócić do schroniska. Biedne dziecko nie rozumie czemu wszyscy Ją tak zawiedli. Czemu tak bardzo musi cierpieć. Pani kierownik skontaktowała się ze szkołą, do której Ola uczęszcza. Przyjechała Pani pedagog.

Ola zmuszona przez otaczających ją dorosłych, którzy powinni być dla niej wzorem cnót i odpowiedzialności do oddania, porzucenia JEJ JEDYNEGO i najważniejszego Przyjaciela życia, odjechała w wielkiej rozpaczy.

Borys bardzo rozpacza w schronisku. Życzymy dziadziusiowi Oli powrotu do zdrowia, żeby Ola mogła do Niego wrócić, a do Nich dołączył by może Borys. Tak obiecaliśmy małej Oli. Póki co szukamy w Radomiu domu, który zajmie się Nim do czasu rozwiązania sprawy. Może Ola mogła by spotykać się ze swoim Przyjacielem?.

Borys bardzo CIERPI w schronisku.
O tragedii OLI nie wspomnę – historia Oli i Boryska
jest jak zły sen na jawie lub film, ale czy z happy endem?

KASIA 507 237 447

NIECH ŚWIAT USŁYSZY ROZPACZ DZIECKA
"Proszę nie zabierać mi mojego jedynego przyjaciela."

Dodane przez: isadora

„Zerwijmy łańcuchy” to protest czytelników miesięcznika „Mój Pies” przeciwko wiązaniu psów na stałe na łańcuchach. W XXI wieku znamy już humanitarne sposoby bezpiecznego dla otoczenia trzymania zwierząt. Dlatego w centrach największych polskich miast ustawiamy budy, do których każdy, kto tylko zechce, może się na kilka minut przywiązać – by zobaczyć, jak wygląda świat z perspektywy psa łańcuchowego, jak wycieńczające, koszmarnie nudne i bezsensowne jest życie na 2 metrach kwadratowych. Większość osób biorących udział w akcji jest zaskoczona ciężarem takiego łańcucha – to po prostu trzeba poczuć na własnej szyi. W akcję „Zerwijmy łańcuchy” włączają się znane postaci ze świata kultury i rozrywki – oni również przywiązują się do bud. Media obszernie relacjonują nasze happeningi. To ważne, bo chcemy, by wzrastała świadomość, że pies powinien być przywiązany do człowieka, a nie do budy.

18.03.2011 FAKT

Sunie zabraliśmy do Domu Tymczasowego gdzie była leczona i dochodziła do siebie. Dodatkowo wyposażyliśmy Lilkę w posag: kocyki, ubranka, legowsiko i jeszcze dwa komplety obróżkowo smyczkowe.

WARTO BYŁO...

Lilka po 3 miesiącach:


Lilka po roku:

niedziela 23 wrzesień godz.: 12- 14
BĄDŹCIE Z NAMI
na Placu Zamkowym w Warszawie
i w innych miejscach Polski

klik > MAPA AKCJI
 

Dodane przez: isadora

POTRZEBNA POMOC - NIE BĄDŹ OBOJĘTNY!

Pod schodami niezamieszkałego domu niedaleko lasu w miejscowości Maków Mazowiecki oszczeniła się mała suczka, nie wiemy czy szczeniaków było więcej znaleziono ją tylko z jednym, właściciele domu nie mogą się nimi zająć ponieważ rzadko przyjeżdżają do Makowa. Potrzebny jest dom stały lub tymczasowy, robi się coraz zimniej.

Kontakt:
Marta 785 191 398

wydarzenie na facebooku:

Dodane przez: isadora